Oμολογώ ότι κανένας προπονητής δεν με έχει προβληματίσει φέτος περισσότερο από τον Ζεσουάλντο Φερέιρα. Οι υπόλοιποι που δουλεύουν στην Ελλάδα είναι για μένα «ανοιχτά βιβλία»: αναγνωρίζω τις αρετές και τις αδυναμίες του καθενός χωρίς πρόβλημα. Ο Πορτογάλος ωστόσο είναι δύσκολο σταυρόλεξο. Ισως γιατί ο ίδιος ο ΠΑΟ είναι κομμάτι μπλεγμένος και κακοφτιαγμένος.
Πρόθεση
Αν μου ζητούσαν ποιο σχήμα θα 'θελα να μείνει στο ποδόσφαιρο και να καταργηθούν όλα τα υπόλοιπα, θα απαντούσα το 4-3-3, ακριβώς όπως το διδάσκει (;) ο Πορτογάλος, δηλαδή με την άμυνα ψηλά, έναν «κόφτη- δημιουργό παιχνιδιού», δύο «εσωτερικούς μέσους που λειτουργούν σαν έμβολα», τρεις κυνηγούς εκ των οποίων οι δύο πλάγιοι πρέπει να γυρνάνε και να καλύπτουν τους ακραίους αμυντικούς. Το λέμε 4-3-3, αλλά θα 'πρεπε να το λέμε 4-1-2-3. Στη φάση της άμυνας γίνεται 4-5-1, στην επίθεση με τις προωθήσεις των πλαγίων μπακ 2-1-2-5 (!) αρκεί να υπάρχει κουράγιο. Στα καλά ματς του ΠΑΟ, στα δεξιά του Νίνη έβγαινε ο Βύντρα, ενώ στ' αριστερά του Λέτο έκανε οβερλάπ ο Σπυρόπουλος: στο σύστημα αυτό η κίνηση των παικτών από τις δεύτερες γραμμές είναι όλα τα λεφτά! Προσωπικά έχω δει την αρτιότερη ίσως εφαρμογή του στη Λάτσιο του μαστρο-Ζέμαν, που το 1994-95 πέτυχε 100 γκολ στις διοργανώσεις που πήρε μέρος. Ποιος είναι ο προβληματισμός μου; Οτι στην περίπτωση του ΠΑΟ αυτό μοιάζει μόνο με πρόθεση. Τίποτα περισσότερο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου