Κάποιος με φώναξε Σεμπάστιαν
Δεν παίζει απλά για να βοηθήσει την ομάδα του να κερδίσει, αλλά για να καταπλήξει.
Διασκεδάζει τριγυρνώντας από πλευρά σε πλευρά, γιατί ξέρει ότι πλέον η μπάλα θα 'ναι δική του και μόνο -αυτός είναι ο σκοπός της ομάδας. Ο Λέτο χαίρεται ακόμα κι όταν πλακώνεται με τους αντιπάλους: τα παιδιά για να καταπλήξουν δεν έχουν πρόβλημα και να μαλώσουν. Ο Λέτο είναι μεγάλος αρνούμενος πειστικά να μεγαλώσει.
Η ιστορία του Λέτο είναι μια ιστορία ποδοσφαίρου και λανθάνουσας ενηλικίωσης. Ο Λέτο ενθουσιάζει τους φανατικούς του γιατί αντιλαμβάνεται το ποδόσφαιρο όπως τα μικρά παιδιά, δηλαδή όπως κάποτε το αντιλαμβανόμασταν όλοι μας. Μια μπάλα, διάφοροι αντίπαλοι ο αριθμός των οποίων δεν μας απασχολεί, κάποιοι συμπαίκτες που πρέπει να είναι φίλοι και να μας αγαπάνε κι ένας σκοπός: να μείνει κεραυνόπληκτος όποιος μας παρακολουθεί και να μας χειροκροτήσει πηγαία, αυθόρμητα. Αυτή η αντίληψη έχει και επικριτές φυσικά. Δεν αγαπούν όλοι τα ατίθασα παιδιά –αλλά ποιος νοιάζεται;
Μυαλά
Ο Λέτο ήρθε στην Ελλάδα με τα μυαλά ενός παιδιού που δεν μεγάλωσε. Εφυγε από την Αργεντινή για το γεμάτο υγρασία Λίβερπουλ και εκεί δεν έκανε το βήμα μπροστά που οι Αγγλοι περίμεναν, γιατί η περίσταση απαιτούσε επαγγελματισμό. Ηρθε στον Ολυμπιακό με τη διάθεση να καταπλήξει και βρέθηκε γρήγορα να δίνει εξετάσεις. Στα παιδιά δεν αρέσουν οι εξετάσεις –τις μισούν. Οτιδήποτε τα καλουπώνει και τα εξαναγκάζει να αυτοπεριορίζονται τα κάνει να αντιδρούν και τα παιδιά αντιδρούν βίαια. Ο Βαλβέρδε του είπε κάποτε ότι αν χρησιμοποιούσε το μυαλό του θα έπαιζε στη Λίβερπουλ κι αυτός απάντησε ότι αν κι εκείνος ήταν καλός προπονητής θα δούλευε στην Ισπανία -όλα αυτά αφού προηγουμένως είχε προσπαθήσει να τον πετύχει με ένα παπούτσι στο γήπεδο του Πανθρακικού. Τα παιδιά δεν αγαπούν τις παρατηρήσεις, δεν καταλαβαίνουν το παιχνίδι ως κάτι που πρέπει να μάθουν: απλά το ξέρουν. Ο Λέτο έπαιξε στον Ολυμπιακό καταπιεσμένος από την προσδοκία ότι θα γίνει νέος Τζόρτζεβιτς, όμως τα παιδιά απέναντι στις προσδοκίες συχνά επαναστατούν και κάνουν το δικό τους. Δεν ακούν κανέναν.
Καπρίτσιο
Ο Λέτο πήγε στον Παναθηναϊκό για ένα καπρίτσιο. Ο ΠΑΟ έχασε τον Μέλμπεργκ από τον Ολυμπιακό γιατί ο Αντωνίου κι ο Τεν Κάτε δεν πίστευαν ότι ο Κόκκαλης θα δώσει τα χρήματα που ζητούσε για τον Σουηδό η Γιουβέντους κι ο Νίκος Πατέρας, για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις και να μπορεί να πίνει καφέ στο Κολωνάκι, πέντε μέρες αργότερα πήρε το Λέτο. Στις 18 Ιουνίου χάλασε η δουλειά με τον Σουηδό στις 23 αποκτήθηκε ο Αργεντινός. Για τον ΠΑΟ η μεταγραφή ήταν θέμα πρεστίζ -τον ήθελε άλλωστε κι ο Τεν Κάτε που πίεζε πολύ. Ο Ολλανδός νόμιζε ότι απέκτησε ένα πολεμιστή, αλλά βρήκε ένα χαρισματικό παιδί -δεν τον ντάντευε και ήθελε να τον δει να μεγαλώνει, αλλά τα παιδιά δε μεγαλώνουν με το ζόρι -μεγαλώνουν όταν πρέπει. Ο Λέτο για δύο χρόνια στον ΠΑΟ έψαχνε ό,τι χρειάζεται ένα παιδί για να χαρεί το ποδόσφαιρο: μια μπάλα και κάποιους συμπαίκτες που πρέπει να είναι φίλοι και να τον αγαπάνε. Αν δεν τους έβρισκε είναι γιατί ο ΠΑΟ ήταν γεμάτος από τέτοια παιδιά που θέλουν μια μπάλα και τους δικούς τους φίλους. Ολα έμοιαζαν έτοιμα για φασαρία και όλα μπορούσαν να καταπλήξουν. Αλλά ήταν όλα παιδιά -ακόμα κι αν δύο χρόνια πριν έκαναν το νταμπλ, αρνούνταν πεισματικά να μεγαλώσουν.
Γκρίνια
Τα παιδιά όταν δεν καλοπερνάνε γκρινιάζουν. Οταν γκρινιάζουν, βρίσκουν κι άλλα παιδιά που γκρινιάζουν και στην κοινή τους αντίληψη για το τι είναι το ποδόσφαιρο γίνονται φίλοι. Ο Λέτο βρήκε τον Κλέιτον κι ο Κλέιτον τον Λέτο. Οι σταρ -δηλαδή τα παιδιά που οι μεγάλοι πρόσεχαν, δηλαδή ο Σισέ κι ο Ζιλμπέρτο- έφυγαν. Ο Καραγκούνης, ένα άλλο μεγάλο παιδί, ασχολείται κυρίως με την Εθνική. Ο Κουίνσι, ο Ζέκα κι ο Βιτόλο που ήρθαν καταλαβαίνουν το ποδόσφαιρο όπως εμείς και κανείς δεν τους αγαπάει πιο πολύ από μας. Κι ο παππούς Φερέιρα κατάλαβε πως αφού δεν πρόκειται να ωριμάσουμε, καλύτερα να μας αφήσει να παίξουμε και να σεβαστεί την αντίληψή μας ότι το ποδόσφαιρο είναι μια μπάλα, κάποιοι αντίπαλοι, κάποιοι φίλοι μας και συμπαίκτες και πολλή διάθεση να καταπλήξουμε. Κι έτσι, αντί να ωριμάσει ο Λέτο, έγινε ο ΠΑΟ για πρώτη φορά έπειτα από χρόνια μια παιδική χαρά γεμάτη από παιδιά που διασκεδάζουν. Κι ο Λέτο, τώρα που σταμάτησαν να τον πιέζουν να ενηλικιωθεί, κάνει τη πλάκα του. Σε όλους.
Καλούπι
Υπάρχουν άνθρωποι που καλουπώνονται κι άνθρωποι που δεν καλουπώνονται. Υπάρχουν αυτοί που ακούν οδηγίες κι αυτοί που ακούν τις φωνές του μυαλού τους. Υπάρχουν αυτοί που προσέχουν κι αυτοί που θέλουν να τους προσέχουν. Υπάρχουν αυτοί που συντηρητικά προγραμματίζουν κι αυτοί που ανενδοίαστα τζογάρουν. Υπάρχουν αυτοί που συνεργάζονται κι αυτοί που θέλουν να τους περάσουν όλους. Ο Λέτο δεν θα γίνει ποτέ αυτό που ονειρεύτηκαν οι προπονητές του, γιατί δεν θα μεγαλώσει κι ας το πάρουν χαμπάρι όλοι: η ωριμότητα για τούτον εδώ είναι μια κατάρα από την οποία προσπαθεί να γλιτώσει.
Κατάρα
Το λέει και ο αριστουργηματικός στίχος του Μπουλά: «Μου τη βιδώνει η επιμονή σου να υποφέρεις τόσο όσο ποτέ. Δεν θα με καταλάβεις. Οδήγησέ με μακριά, έλα μέσα μου, δες το μυαλό μου: τρελαίνεται. Κατάρα κατάρα σε αυτό το ταξίδι (… ). Κάποιος με φώναξε Σεμπάστιαν…».
Κάποιος με φώναξε Σεμπάστιαν - SPORTDAY - OI KOΡΥΦΑΙΟΙ ΓΡΑΦΟΥΝ ΕΔΩ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου